اشعار

قــاتــلـت آشــنــاسـت واویـــلا            هـمـسـرت بـی‌وفـاست واویـلا

بـدنـت تـیـر مـی‌کـشـد، یـعـنـی            مرگ بهـرت شـفـاست واویلا

مـائـیـم در پـنـاه تو یا حـضرت جـواد            محـتاج یک نگاه تو یا حضرت جواد
هـستیم عذر خواه تو یا حضرت جواد            قـربان روی مـاه تو یا حضرت جواد

مـن مُـریـدم مـراد مـی‌خـواهـم            وصل خـیـرالـعـبـاد می‌خواهم
کـمــم امــا زیــاد مـی‌خــواهـم            از امــام جـــواد مـی‌خــواهــم

کـریم اگـر که نبـاشد گـدا عـزا دارد            جـواد آنکه سخـا و بـسی عـطا دارد

فـدای تو شوم ای رحـمت خـداوندی            گـدای درگهـت از جـود تو بقـا دارد

بی‌مهـری‌اش کـاشانه را دلگـیـر کرده            غـم را مـیـان سـیـنـه‌ام تـکـثـیـر کرده

غـربت میان شـهر، جـای خود بـمانـد            غربت در این خانه دلـم را پـیر کرده

تو جـوادی، هـمۀ خلـق گـدایان تـوأنـد            بس که آوازۀ تو در هـمه جا پـیچـیـده
پُـر شـده کـیـسۀ ما قـبلِ گـدایـی کردن            گـوش‌هـای تو تـقـاضای گـدا نـشنـیـده

پیکرت از تیر و از سرنیزه مالامال نیست           خنجری دیگر برایت در پر یک شال نیست

گرچه از زهر ستم از درد می پیچی به خود           جسم تو دیگر خدا را شکر در گودال نیست

ای حجره‌ات غریب ترین جای این جهان            در قتلگاهت، آه، کسی نیست روضه خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می‌کشد            هنگام دست و پا زدنت با قـدی کـمان

سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی            آه بین خانـۀ خود هم نـداری محـرمی

سایه سار خلقی اما پیکرت در آفـتاب            سـرپـنـاه عـالـمی و بـی‌پـنـاه عـالـمـی

رسیده جـان به لب اطهـرت؛ اَبَالهادی            نشـسته پیک اجل در بَـرَت؛ اَبَالهادی!

دوباره قصۀ زهر و دوبـاره نامـردی            کـبـود شد هـمۀ پـیـکـرت؛ اَبَـالهـادی!

تویی که جود و عطا بر امام‌ها داری            چقدر لطف و سخاوت برای ما داری؟!

جـواد فـاطمه ارث از کـریم او بردی            غـریب خانه شدن را ز مجـتبی داری

وقتش رسیده است که عرض ادب کنیم            وقـتـش رسیده حال بکـایی طلب کنیم

وقت عزا و گریه و اندوه و ماتم است            امـشب عـزای اشـرف اولاد آدم است

ای که بر جودت سلیمان نبی رو می‌زند           محضرت خیل ملک هر لحظه زانو می‌زند

صحن و ایوان تو را جبرییل جارو می‌زند           شمع عمرت در جوانی از چه سوسو می‌زند

کیستم من هفت چرخ نور را شمس الضحّایم           مظهـر جـود خـدا، شمع وجود مصطفایم

سـرو بـاغ آرزوهـای عـلـیِّ مـرتـضـایـم           قلب قرآن، رکن دین، روح خرد، جان دعایم

خـاکـستـر وجـود مـرا می‌دهـد به بـاد            سنگـیـنی عـزای تو یا حـضرت جواد

تشنه، میان خانۀ خود دست و پا زدی            یک جرعه آب، همسر تو، دست تو نداد

كـبـوتـرانه نگـاهش به سمت بـالا بود            سفـر بـراى دل خـستـه اش مـهـیّـا بود

کسی که عـالـم هـستی طُـفـیـل او باشد            میان خانه خود هم غـریب و تنهـا بود

با دلی پُر غم سیه پوش عزایت می شوم           آستـان بـوس حـریم با صفـایت می شوم

از دعای حضرت زهرا و لطف بی حَدش           باز هم مهمان بَزم روضه هایت می شوم

بـاز هـم بـر دل مـظلـوم شـرر افـتـاده            باز هم شـعـلـۀ زهری به جگـر افتاده

اینهمه زجر بر این جسم جوانش ندهید            وسط حجـره جواد است به سر افـتاده

 پخش سبک   

عـبـدِ حـریـم تو ای مولای عـالـمیـنـیم            از همین هیأت آقا زائـر کـاظـمـیـنـیـم

این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا

 پخش سبک   

عــزای جــواد الائــمّـه رسـیــده            ناله دارد مـادری قـامت خـمـیده

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا (۳)